სათნოება

სათნოება სიკეთის კეთების ჩვეული და მტკიცე მზადყოფნაა. ის ადამიანს საშუალებას აძლევს, არა მხოლოდ კეთილი საქმეები ჩაიდინოს, არამედ თავისი საუკეთესო თვისებები გამოავლინოს. სათნოება გონებისა და ნების მყარი მზადყოფნაა, რომელიც განაგებს ადამიანის ქმედებებს, აწესრიგებს მის ვნებებს და წარმართავს მის საქციელს რწმენისა და გონების შესატყვისად. შესაძლებელია სათნოებათა დაჯგუფება ოთხი ძირითადი სათნოების გარშემო: კეთილგონიერება, სამართლიანობა, სიმტკიცე, თავშეკავება. ეს ადამიანის მიერ შეძენილი სათნოებანია. ისინი ზნეობრივად კეთილ ქმედებათა ნაყოფია და ადამიანის მთელ შესაძლებლობას განაწყობს ღმრთაებრივ სიყვარულთან თანაზიარებისაკენ. ადამიანური სათნოებანი ფესვგადგმულია საღმრთისმეტყველო სათნოებებში, რომლებიც ადამიანურ უნარებს ღმრთაებრივ სიყვარულთან ზიარებაში შესვლისაკენ განაწყობს. საღმრთისმეტყველო სათნოებანი ღმერთს მიემართება და ქრისტიანებს უწმიდეს სამებასთან კავშირში ცხოვრებისათვის განამზადებს. ასეთი სათნოება სამია: სარწმუნოება, იმედი და სიყვარული, ხოლო მათი დასაბამი, მიზეზი და საგანია ღმერთი; ისინი აფუძნებს, აცოცხლებს და განაპირობებს ქრისტიანის მთელ ზნეობრივ ქმედებას (შდრ. CCC, 1803-1845).