საძმოები

საეკლესიო ასოციაციები, რომელთა მიზანიც ლოცვა და დახმარების გაწევაა. პირველი საძმოები VI-VII საუკუნეებში, ანგლოსაქსურ მონაზვნობაში აღმოცენდა. საძმოებს, მათი მნიშვნელობის შესაბამისად, ჰქონდათ საკუთარი საკურთხეველი, კაპელა ან ეკლესია რელიგიურ წესთა აღასრულებლად და სულიერი მამის ხელმძღვანელობით თავშეყრისთვის განკუთვნილი ადგილი. რელიგიურ წესთა აღსრულებისა და ქრისტიანულ სათნოებათა განმტკიცების გარდა, საძმოები თავდაპირველად მიზნად ისახავდნენ სარწმუნოების დაცვასა და საქველმოქმედო საქმიანობას. ეს იყო, მაგალითად, სნეულ თანამოძმეთა დახმარება, გარდაცვლილთა დაკრძალვა, ღარიბთა და გაჭირვებულთა, მათ შორის უცხოელთა, დახმარება და გასათხოვარ ქალიშვილთა მზითვით უზრუნველყოფა. საძმოები ხშირად აგროვებდნენ შეწირულობას რამე განსაკუთრებული საჭიროების შემთხვევაში, ტუსაღთა სასარგებლოდ ან სიკვდილმისჯილთა დასახმარებლად. შუა საუკუნეებში საძმოებს ხშირად პროფესიული გაერთიანების ფორმა ჰქონდა. დროთა განმავლობაში საძმოთა რიცხვი მეტად გაიზარდა, ხოლო მიზანთა და მიმართულებათა არეალი კი გაფართოვდა. ისინი განსხვავდება საერო მესამე ორდენთაგან, რომლებიც მჭიდროდაა დაკავშირებული იმ რელიგიურ ორდენთან, რომლის სახელსაც ატარებს. გარდა ქრისტიანობისა, საძმოები არსებობს სხვა რელიგიებშიც.