სექტა

ჯგუფი, რომელიც მისდევს საკუთარ მოძღვრებას ან ცხოვრების წესს და განცალკევებულია უფრო მრავალრიცხოვანი საზოგადოებისაგან. ჩვეულებრივ, განცალკევება ხდება დანარჩენთა საწინააღმდეგოდ მოძღვრების რომელიმე ელემენტის ხაზგასასმელად ან ოფიციალურ ეკლესიასთან დაპირისპირების შედეგად. სექტის ცნება ასახავს ეკლესიათა და რელიგიათა დაპირიპირებას განსხვავებული აზრის მქონე უმცირესობებთან, რომლებიც ერეტიკულად (ერესი) და უკანონოდ მიიჩნევა და რომლებიც, თავის მხრივ, ხშირად არ აღიარებენ მთავარი ორგანიზაციის ლეგიტიმურობას. XIX და XX საუკუნეებში სექტების ჩამოყალიბება გამოიწვია უთანხმოებამ მნიშვნელოვან თეოლოგიურ საკითხებზე, როგორებიცაა:
ა) პარუსიისა და მილენიუმის პრობლემა, ხშირად დაკავშირებული
ბ) ეკლესიის ჭეშმარიტი გაგების ძიებასთან, კერძოდ კი, დროთა აღსასრულის საკრებულოებთან (ადვენტისტები, იეჰოვას მოწმეები), ან
გ) საეკლესიო მსახურების პრობლემასთან (პალეოაპოსტოლური და ნეოაპოსტოლური მოძრაობანი, მორმონები);
დ) სული წმიდის ქმედითობის საკითხი, განსაკუთრებით პიროვნულ წმიდაყოფასა და ხსნასთან დაკავშირებით (ორმოცდაათიანელობა) და
ე) ქრისტეს ამქვეყნიური თუ იმქვეყნიური თვითგამოცხადების საკითხი (სპირიტისტული და ახალ გამოცხადებათა ჯგუფები).
ამგვარად, ეკლესიათა მიერ უყურადღებოდ დატოვებული ცალკეული ნაწილობრივი ჭეშმარიტებანი ხშირად ცალმხრივად ან სხვა უცხო ელემენტებთან შერწყმული აქცენტირდება სხვადასხვა ჯგუფების მიერ. რელიგიური თავისუფლების გავრცელების თანამდევი სექტათა თავისუფალი განვითარება ეკლესიისაგან მოითხოვს მკაფიო უარის თქმას ერეტიკოსთა წინააღმდეგ ბრძოლის ადრე გავრცელებულ მეთოდებზე და სამწყსო სტრატეგიის შემუშავებას, რომელიც რელიგიურ გეგმებთან ერთად სექტათა წარმოშობის კულტურულ და სოციალურ მიზეზებსაც გაითვალისწინებს.