საბატე

(ქც 4: 319,22). იხსენიება შემდეგ წერილობით წყაროებში: ვახუშტი ბაგრატიონის „აღწერა სამეფოსა საქართველოსა“ (ქც 4: 319,22), XVII-XVIII სს-ის ისტორიული საბუთები (ქართ. სამართ. ძეგ. 1972: 113; საქ. სიძ. 1909: 124, 125), „დასტურლამალი“ (ქართ. სამართ. ძეგ. 1965: 325, 326; 1970ა: 621, 624, 625, 700), იოანე ბაგრატიონის „ქართლ-კახეთის აღწერა“ (ბაგრატიონი 1986: 48), 1721 წ. აღწერის მასალები (მასალანი საქ. სტატ. 1907: 39).

ვახუშტი ბაგრატიონი საბატეს შესახებ გადმოგვცემს: „ერთვის ქციას ხევი ერან-თურანისა, გამოსდის ერჯევნის მთასა, მოერთვის ჩდილოდამ, საბატეს, ქციას“ (ქც 4: 319,21-23).

მდებარეობს თრიალეთში, მდ. ქციის მარცხენა ნაპირზე, ერან-თურანისა და ბეშთაშენის ხევებს შორის, ეძანის დასავლეთით (ლორთქიფანიძე 1938: 340). „საბატე“ ორი სოფელი იყო. მათგან ერთს „პატარა საბატე“ ერქვა (ლორთქიფანიძე 1938: 340; ქართ. სამართ. ძეგ. 1970ა: 625). საბატეს თანამედროვე შესატყვისი შეპიაკი უნდა იყოს (მელიქსეთ-ბეგი 1934: 34).

XVII ს-ში საბატე დედოფლის სახასო სოფლად ითვლებოდა (მასალანი საქ. სტატ. 1907: 390). XVIII ს-ში ის მუსხელიშვილების სამოურავო სოფელია. XVIII ს-ის მეორე ნახევარში საბატე მუსხელიშვილებისა და თურქესტანიშვილების სოფელი იყო (ლორთქიფანიძე 1938: 340).

საბატე არქეოლოგიურად შეუსწავლელია.