არსობა-ჲ

და კაცობრივ არს-იქმნა კაცთა არსობისაგან უზეშთაესი არსებათა (οὐσιωμένος) (არეოპ., ეპ., ეფრ., 4); – εἶναι τò – ესე იგი არს, რამეთუ ვინაჲთგან ზეშთაარსებისა არს არს ღმერთი, მოანიჭებს არსობასა არსთაცა და არსად მოიყვანებს ყოველთა არსებათა (οὐσίας) (არეოპ., საღმრ., ეფრ., 2.11); [არისტოტელი ძლითსა გონებასა თანშემზადებულად კაცისა ... ითნებს] არა უკუჱ არსობისა და მყოფობისა კაცისაჲსა განმასრულებლად (ნემეს., პეტრ., I; 4.12) – ὀντότης ἡ – უგალობდეთ სახიერებასა... მიზეზ და დამბადებელ ნამდჳლვისა (ὄντος), მყოფობისა (ὑπάρξεως), გუამისა (ὑποστάσεως), არსებისა (οὐσίας), ბუნებისა, დასაბამ და საზომ ჟამთა და საუკუნეთა, არსობა (ὀντότης) და საუკუნე არსთა (τῶν ὄντων), ჟამ-ქმნადთა ყოფა ესრეთ ვითამე მყოფთა (γινομένος), შესაქმე (γένεσις) ესრეთ ვითამე შექმნულთა (გინომე,šნოიჯ) (არეოპ., საღმრ., ეფრ., 5.4); - γένεσις ἡ - არსობა ბოროტისაჲ ღმრთისაგანვე არსო (ბას., ექუს., უძვ., ანონ., 34,11); - οὖσα - ბუნებაჲ ითქუმისა მყოფობისათჳს და ყოფისა, ვითარ-იგი არსებაჲცა არსობისათჳს და ჭეშმარიტებით ცნობილობისა (ანასტ. სინ., არს., II,137-139); - τò ὄν - არსობაჲ ზოგადი სახელი არს ყოველთა არსთაჲ და ესე სახელი არსობისაჲ განიკუეთების ჭეშმარიტად არსად (ოუვსი,ა) და შემთხუევითად (დამასკ., დიალ., 1,1, ეფრ.) // მყოფი - მყოფი ზოგადი სახელი არს ყოველთა მყოფთაჲ, ესე უკუე მყოფი განიკუეთების არსებისა მიმართ და შემთხუევითისა (დამასკ., დიალ., 1,1, არს.); – ἐπιούσιος - ჩუენ, მრწმუნებელთა კაცთა არსობისასა და თანაარსსა, ვითარ-იგი არსობითისა (περιούσιος) პურისა თხოვასა ზემოჲთგან განისწავლენით (სტით., სომხ. წვალ., V,3, არს.); პური არსობისა-ჲ – ევპიოუ, სიოჯ – ესე პური იქმნების დასაბამ ყოფადისა მის პურისა, რომელ არს არსობისაჲ, რამეთუ „არსობისაობაჲ“ (ἐπιούσιος) ცხად-ჰყოფს ანუ მერმესა მას, რომელ არს ყოფადი საუკუნოჲსაჲ და ანუ დასაცველად არსებისა ჩუენისა მიღებულსა (დამასკ., გარდ., 252, არს.)