მართალ-ი

1. p.noun
   Gk. δίκαιος ὁ
   კეთილმორწმუნე ადამიანი
    

   ყოველთა კაცთათჳს განჴორციელდა მხოლოდშობილი ღმრთისაჲ, და სხუათაცა ნათესავთათჳს და ცოდვილთა და მართალთათჳს (თტე., რუთ. 1, გელ., A 1108, 200v); თჳთ თავადმან მეუფემან დასხნეს იგინი, წარმოუდგეს და მსახურებდეს მათ, რომელი-ესე ზიარსა რასმე და ერთ-ბამობითსა ზიარებასა წმიდათასა მოასწავებს ... და სულებსა მართალთასა, სრულ-ქმნილთა ყოვლითავე კეთილითა და აღსავსეთა ყოვლითავე სახიერებითა (არეოპ., ეპ., ეფრ., 9.5);

2. adj.
   Gk. δίκαιος ὁ
    

   არს ღმერთი დაუსაბამოჲ, და-უსრულებელი, საუკუნოჲ, უჟამოჲ.. მართალი, ყოვლად ძლიერი (დამასკ., გარდ., 35, ეფრ.); – εὐθεῖα ἡ – პირველ შჯულისა და შემდგომად შჯულისა მამათა ჩუენთა ანგელოზნი აღიყვანებდეს საღმრთოთა მიმართ, ანუ საქმეთა მოთხრობასა და მართლისა მომართ და ჭეშმარიტისა გზისა საცთურისაგან და უჯეროჲსა ცხორებისა მოქცევასა (არეოპ., ზეც., ეფრ., 4.2)

   Source: ძველქართულ-ძველბერძნული ფილოსოფიურ-თეოლოგიური ტერმინოლოგიის დოკუმენტირებული ლექსიკონი = Old georgian-greek documented dictionary of philosophical-theological terminology: (მასალები) / [ქართველოლ., ჰუმანიტ. და სოც. მეცნ. ფონდი რუსთაველის ფონდი; პროექტის ავტ. და სამეცნ. ხელმძღვ. დამანა მელიქიშვილი; პ/მგ რედ. ანა ხარანაული, ბერძნ. ტექსტის რედ.: ლევან გიგინეიშვილი, ვიქტორია ჯუღელი]. - I-ლი გამოც.. - თბ.: ბაკურ სულაკაურის გამ-ბა, 2010. - 29სმ.