ეპიკურეიზმი

1. ბერძენი მატერიალისტისა და ათეისტის ეპიკურეს (341-270 წ. ძვ. წელთაღრ.) ფილოსოფიური მოძღვრება.
2. მსოფლმხედველობა, რომელიც შეიქმნა ამ მოძღვრების დამახინჯებულად განმარტების ნიადაგზე - თითქოს იგი სიცოცხლის აზრს ხედავდეს ხორციელი ინსტინქტების დაკმაყოფილებასა და განცხრომით ცხოვრებაში.
3.გადატ. - მისწრაფება გრძნობების დაკმაყოფილებისადმი, ნებიერი ცხოვრებისადმი.