სულის აღუშფოთველობა, სულიერი სიმშვიდე; ძვ. ბერძენი ფილოსოფოსის დემოკრიტეს (დაახლ. 460-370 წწ. ძვ. წელთაღრ.) აზრით, ა. ცხოვრების უმაღლესი სიკეთეა, რომელიც მხოლოდ ბრძენთა ხვედრია; ა.-ის იდეა უკიდურესობამდე განავითარეს სკეპტიკოსებმა.
Source: უცხო სიტყვათა ლექსიკონი