არა

1. ბატონი (აღალარი-ბატონები). „ქუდს მიხდიდნენ, თავს მიკრავდნენ, დავდიოდი, როგორც აღა“ (აკაკი, „ივ“., 1906 წ., N 4).
2. ხშირად შვილი მამასაც უწოდებს „აღას“. „არ იცის მეცხვარემ, ვინ არის მისი აღა, ვინ აძლევს ჯამაგირს“ („მეცხვარე“, თარგმნილი მოთხ., „ივ“., 1891წ., N 35). გ ე უ რ ქ ა ღ ა წ ე რ ე თ ე ლ ი (ილია, I ტ., გვ. 336).
   Source: გრიშაშვილი იოსებ, ქალაქური ლექსიკონი: (საარქივო მასალა)/[გამოსაც. მოამზადა რუსუდან კუსრაშვილმა]. – თბ.: სამშობლო, 1997 (სამშობლო). – 304გვ.