სალახანა

1. გარყვნილი, გაფუჭებული. გასქუებული. „რასაც მოახელებდნენ, აგებდნენ ქაღალდსა და ყომარბაზობაში სალახანა ქუჩის ბიჭ – ბუჭებთან“ (რ. ფავლენ., „მოამბე,“ 1896 წ., № 1, გვ. 40). დ. ჩ. – ი სალახანას სასალახოს ადარებს. დ. ჩ. – ს ახსნა სხვანაირია Бойная.
2. ს ა ლ ა ხ ა ნ ა ადგილი იმ მკვლელებისა, სადაც ოთხფეხი საქონელი იკვლება. „ქვეყანაზე მრავალგვარი ავკაცობაა, მრავალგვარი სულმდაბლობა და სალახანობა“ (ილია, „ივ“., 1888 წ., № 16, მეთ.).
3. . ს ა ლ ა ხ ა ნ ა – მიეთ – მოეთი, შენ – ჩემი, მასხარა, ანუ სახალხო, „სანამ მე თქვენ, მანამ არ დამიბერდეთო, პოლიტეხნიკუმს ვაშენებ მყრალ სალახანის გვერდითო“ (ნოშრევანიძე – ნოშ. მერკვილაძე, ალმ., „კონდახი“, 1913 წ., №2, გვ. 4). „დახედე იმ სალახანას, კაცად ხომ არ ჩამაგდებს“ („არსენას“ ვარიანტი, ჩემთან დაცული ხელნ“). „ეგ რაღა ძველი უცნაური აზრებია, დუქანში სალახანების გასართობად მოგონილი“ (ივ. მაჩაბ., „ოტელო“, 1888 წ., გვ. 36).
   Source: გრიშაშვილი იოსებ, ქალაქური ლექსიკონი: (საარქივო მასალა)/[გამოსაც. მოამზადა რუსუდან კუსრაშვილმა]. – თბ.: სამშობლო, 1997 (სამშობლო). – 304გვ.