ჩედიხა. შდრ. ლაზ. დიხა მიწა, ნიადაგი (ნ. მარი). იგივეა, რაც დეხა, - მიწა, ადგილი (ი. ყიფშ., პ. ჭარ.); თიხა
- გეშათხორუ დიხა: მ. ხუბ., გვ. 12 - ამოთხარა მიწა. ნთხორილ დიხას ქინახუნეს: ი. ყიფშ., გვ. 106 - გათხრილ მიწაში (კი) ჩააჯინეს. დიხაში ენარჩქინა ვორეთ, დიხათ აბრსებენთ: კ. სამუშ., ქხპს, გვ. 14 - მიწის გაჩენილი ვართ, მიწით ვარსებობთ. დიხას ზმნზ. ადგილზე, ადგილას. თექი ქამიხვადუა ართ დიხასია: მ. ხუბ., გვ. 20 - ეს შემომხვდაო ერთ ადგილასო. დიხა შიილებე ორდასინი (მიწა შეიძლება იყოს): ბურსუკი მოუსავლიანი; დაბალი//დაბაი დიხა (წყარამი) დაბლობი - წყლიანი; ლაზი ძნელად მოსახნავი; ლაქვათი - ქვიშაცალი ცენსჷნი ფერი ქვიშასავით რომ ცვივა ისეთი; ლეტონა ჭაობიანი; მელიჭვილი//მეიჭვირი მოუსავლიანი; ობჟარე მზიანი, შდრ. ოჩხანე მზიანი; ოკანკაფუ მზიანი, სადაც მზე კანკალებს; ონწარე - ჭყეჭყი არდგილი ჭაობიანი ადგილი; ონწყვაშე რღვევადი ადგილი; ორომე უმზეო, ბნელი ადგილი; ოჸოფარე მოსავლიანი (ჸოფა მოსავალი) შდრ. უჸოფარე მოუსავლიანი; უჩადიხა შავი მიწა; ტკილი, - შეჰქონდათ მიწის გასანოყიერებლად; ფაქარი; ფუთქურამი ხავსიანი; ფურსი//ფურსაკი მოუსავლიანი; ქუამი ქვიანი// ქუალონი ქვიანი; ღორღი (დიხა) ღორღი (მიწა); შხოშხორია გაპოხიერებული; ჩედიხა თეთრი მიწა, რომელსაც იყენებენ თავის დასაბანად; ჩეჸვა წყლიანი დაბლობი; ძელი, ძეი დიხა რბილი, უქვო მიწა; ჭითა დიხა წითელი მიწა, საგოზავად ვარგისი; ჭუბერ დიხა//დიხაჭუბერი.
Source: მეგრულ-ქართული ლექსიკონი = Megrelian-Georgian dictionary : [3 ტომად] / ოთარ ქაჯაია ; [სარედ. საბჭო: თ. გამყრელიძე (მთ. რედ.) [და სხვ.]]. - თბილისი : ნეკერი, 2001. - 29 სმ..