[*ბენეფი´კიუმ/ბენეფი´ციუმ]
„წყალობა”, „შეღავათი”, „ნება”, „სიკეთე” ბენეფიციუმი
I. საგანგებო სამართლებრივი ღონისძიება, რომელიც იცავდა პიროვნებას (არა ყველას) კანონის სიმკაცრისაგან, გვიანკლასიკურ ხანაში შეღავათი, რომელსაც იმპერატორი ანიჭებდა ცალკეულ პირს ან პიროვნებებს განსაკუთრებული დამსახურებისათვის
Source: ლათინური იურიდიული ტერმინოლოგია. ალექსიძე ლევან, გაგუა იამზე, დანელია მაია, კობახიძე ეკატერინე, რუხაძე ნინო. რედ.: გაგუა იამზე; რეცენზ.: ტონია ნანა, ბოსტოღანაშვილი დავით. /პროექტი განხორცილედა: შოთა რუსთაველის ეროვნულ სამეცნიერო ფონდში მოპოვებული გრანტის №11/30 მეშვეობით. ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ბაზაზე./ გამომცემლობა: მერიდიანი, 2015; ISBN 978-9942-25-036-1.