რევოლუციური ტირანია

ავტორიტარული რეჟიმების საზღვრული ფორმა. ის დიქტატურისგან რევოლუციური განახლების იდეოლოგიური პროექტით განსხვავდება. ხალხის სახელით, რომელიც მოწოდებულია გაერთიანდეს ხელისუფლების გარშემო, ასევე ახალი წყობის აშენების მიზნიდან გამომდინარე, სახელმწიფო პარტია საყოველთაო თანხმობის ნიშანს მოითხოვს და საკუთარი ქვეშევრდომების ტრეტირებას ახდენს. რევოლუციური ტირანია ძირითადად ორი ფორმით არსებობდა: ფაშისტური რეჟიმი (იტალიური და ასიმილირებული) და მარქსისტულ-ლენინური რეჟიმები მესამე სამყაროს ქვეყნებში. ეს რეჟიმები ახლო დგანან ტოტალიტარულთან, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად ისინი მაინც „სხვა ნაპირზე“ რჩებიან: მათ არ ყოფნით ფერმენტი, რომელიც თავის განუმეორებელ სპეციფიკას სძენს ტოტალიტარიზმს.