ჰიპერპროლაქტინემიური ჰიპოგონადიზმი

დამოუკიდებელი დაავადებაა, რომლის ძირითად პათოფიზიოლოგიურ რგოლს წარმოადგენს ჰიპოთალამო-ჰიპოფიზ-ოვარიული სისტემის ფუნქციონირების დეზინტეგრაცია (განპირობებული პროლაქტინის სეკრეციის მაინჰიბირებელი კონტროლის მოშლით, რაც იწვევს მუდმივი ხასიათის, ან ტრანზიტორულ ჰიპერ-პროლაქტინემიას). პროლაქტინის სეკრეციის ძირითად მაინჰიბირებელ ფაქტორს წარმოადგენს დოფამინი. ჰიპოფიზის პროლაქტოტროპულ უჯრედებზე არსებული დოფამინერგული რეცეპტორები მიეკუთვნება ე.წ. პოსტსინაფსური რეცეპტორების ჯგუფს; თუმცა, არ არის გარკვეული ჰიპერპროლაქტინემიური ჰიპოგონადიზმის (ჰგ) დროს, დოფამინური კონტროლის პირველადი დეფექტი დაკავშირებულია მხოლოდ პროლაქტოტროპულ რეცეპტორებთან, თუ ჯერ ხდება ჰიპოთალამუსის ტუბერინფუნდიბულური ნეიროციტების ფუნქციის დარღვევა და შემდეგ – ჰიპოფიზისათვის დოფამინის მიწოდების შემცირება. კონცეფცია პირველადი ჰიპოთალამური გენეზის შესახებ გულისხმობს, რომ პროლაქტინის სეკრეციაზე ჰიპოთალამუსის შემაკავებელი ზეგავლენის დაქვეითება ან მოსპობა ჯერ იწვევს ნეიროციტების ჰიპერპლაზიას (რომლებშიც ხდება პროლაქტინის სეკრეცია), შედეგად კი - ჰიპოფიზის მიკრო- ან მაკროპროლაქტინომების განვითარებას. ამასთან, დაშვებულია უჯრედების პერსისტიული ჰიპერპლაზიის შესაძლებლობაც, რაც იწვევს ე.წ. იდიოპათიური ფუნქციური ფორმის ანმიკროპროლაქტინომის ჩამოყალიბებას, რომელიც დიდხანს არ გადადის დაავადების შემდეგ სტადიაში (მაკროპროლაქტინომა).