საფანდარ-ი

1. მოხ., მთიულ.
   მთიდან შეკრული თივის დასაგორებელი ხელსაწყო (ო. ქაჯ.); თივის პატარა ზვინი. მთაში, სადაც სათარის ან ვალდახის გამოყენება ვერ ხერხდება, სახელდახელოდ დადგამენ პატარა ზვინს. შემდეგ საფანდარს მოაგროვებენ კლდის თავზე და იქიდან გადმოყრიან (ს. მაკალ.; დიალექტ., 563).
   See also: სათარი, ვალდახი
2. ქსნის ხეობ.
   თარო (ვ. სომხიშვ.).
   Source: ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.