გარა, გარე, გარა-ჲ

1. ფშ., ხევსურ., გუდამაყარ., მთიულ., ჩ.თუშ.

   ქსლის იარაღი, კეტი, შუაზე გასაყრელი (თ . რაზიკ., „ ივერია“, № 129, 1900; ი. ჭყონ.); საქსოვი დაზგის ხელსაწყოა (ა. ჭინჭარ., 257); თხორის ამწევ-დამწევი მსხვილი ჯოხი (კ. ჭრელ., 268; ს. მაკალ.; ა. ბექ; 226).

   See also: თხორი
2. ქიზიყ.

   ნაკაფი თუთის ხე (ს. მენთეშ.).

3. ოკრიბ.

   ურმის უკანა ნაწილი, კოფი (ვ. ბერ.).

4. ოკრიბ.

   თავსაბეჭდავი წნელის ან ტკეჩის გრეხილი; ,ქვაბის ყელ-პირი (მ. ალაბ.).

5. ზ. იმერ.

   სასროლი ბადის ნაპირი, რომელშიც უყრიან ნეკის სისხო ბაწარს და ზედ ასხამენ ერთმანეთისაგან დაშორებით ტყვიებს; შემდეგ აკეცავენ გარას და ამაგრებენ კედით ნაპირებს. გარაში (ღონაში) შესული თევზი გარშემო უვლის, მაგრამ გარეთ გამოსვლა არარ შეუძლია (ბ. წერეთ.).

   See also: ღონა
6. მოხ.

   მოკლე ჯოხი (ო. ქაჯ.).

7. გურ.
   ჩიტის მახის ნაწილი, კომშის მოღუნული ტოტი, ჯოხი (ა. რობაქ., 158).
   Source: ქართულ კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.