დაღალ-ი

1. ქიზიყ. კახ., ქართლ.

   1. დაბალი ხარისხისა, ცუდი, მდარე; ღარიბი; დ ა ღ ა ლ-ი კ ა ც-ი საწყალი, ღარიბი, ბოლო კაცი (ს. მენთეშ.); დაბალი, არათანაბარი, მაგალითად, ვაზი (ა. მარტ., გ. იმნ.); 2. უღალო, მცირე მოსავლის მომცემი მიწა (ქეგლ).

2. თუშ.
   კარებში გაკეთებული ხის ბრტყელი და მოძრავი, კბილებიანი საგდულის გასაღები (პ. ხუბ.).
   Source: კილო-თქმათა სიტყვის კონა. წ. 1, 2. ღლონტი, ალექსანდრე. - თბილისი : განათლება, 1974.