ბრკოლა, ბრკომა, შებრკუმობა. «ფერჴისა წარცემა», «დაბრკოლება», წაბორძიკება, ხელის შეშლა, წაცთენა; მოტყუება:
- „უკუეთუ ვინმე ვიდოდის დღისი, არა უ ბ რ კ უ მ ე ს“ C, - „უკუეთუ ვინმე ვიდოდის დღესა, არა წა რ ჰ ს ც ე ს ფერჴი“ DE, ი. 11,9;
- „უ ბ რ კ უ მ ე ს ღათუ მართალსა, არავე დაეცეს“ ფს, 36,24; „უმჯობეს არს შენდა, რაჲთა გ ი ბ რ კ უ მ ე ს ფერჴთა და დაეცე ქუეყანასა,
- ვიდრე არა ბ რ კ უ მ ა ჲ ენისაჲ, რამეთუ რომელი დაეცის ქუეყანასა, წყლულებაჲ შეამთხჳის გუამსა, ხოლო რომელსა უ ბ რ კ უ მ ე ს ენითა,
- მან წარწყმიდოს სულნი ხორცთა თანა საუკუნოდ“ ბალ. 9,6; „მაშინ ე ბ რ კ უ მ ა მას და მყის წარჴდა ყოველი მონაგები მისი“ 1 ლიმ. 77,15;
- „ნეტარ არს კაცი, რომელსა არა უ ბ რ კ უ მ ა ენითა თჳსითა“ Ο,—„ნეტარ არს კაცი, რომელი არა და ბ რ კ ო ლ დ ე ს პირითა თჳსითა“ pb.,
- ზირ. 14,1; „უ ბ რ კ უ მ ი ს კაცმან ღმერთსა“ მალ. 3,8; „შჯობს ბ რ კ უ მ ა ჲ ფეჴითა, ვიდრეღა არა ენითა“ ზირ. 20,20.
Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები). გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page