ბრძანება

1. «განწესება», «მივლინება»; «მიწესა», თქმა; დათქმა; შერისხვა:
    

   „ვითარცა უ ბ რ ძ ა ნა უფალმან“ M, —„ვითარცა გა ნ უ წ ე ს ა უფალმან“ G, ისუ ნ. 24,31; „მიბრძანე ჩუენ ღორებსა იმას, რაჲთა მათა შევიდეთ“ DE,—„მიგუავლინენ ჩუენ ღორებს იმას, რათა შევიდეთ მათა“ C, მრ. 5,12; „ღრუბელთა უ ბ რ ძ ა ნ ო და არა წჳმონ“ ეს. 5,6;

   „აწ არა ვითარ უფალმან გ ი ბ რ ძ ა ნ ე, არამედ ვითარცა მეგობარი გევედრები შენ ვედრებით“ მ. სწ. 34,8; „სადაცა-იგი

   უ ბ რ ძ ა ნ ა მათ იესუ“ მთ. 28, 16; „სულთაცა არაწმიდათა უ ბ რ ძ ა ნ ე ბ ს. მრ. 1, 27; „უ ბ რ ძ ა ნ ა ისო“ M, —

   „მიუწესა იისუმან“ G, ისუ ნ. 8,29.

2. მცნება, სიტყვა, თქმული; საზღვარი:
    

   „დაასრულა იესუ ბ რ ძ ა ნ ე ბ ა ჲ “ მთ. 11,1; „ბ რ ძ ა ნ ე ბ ა ჲ გამოჴდა მეფისა მისგან“ რიფს. 168,10; „ვერ გარდაჰჴდის

   ბრძანებასა მისსა“ I ეზრა 4,3; „ბ რ ძ ა ნ ე ბ ა ჲ სიტყჳსა უფლისაჲ ისრაჱლისა მიმართ“ მალ. 1,1; „ესე არს ბრძანებაჲ კაცის-მკლველისაჲ,

   რომელიცა შეივლტოდის მუნ“ G, II შჯ. 19,4.

   Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები). გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.