«ლოცვა», «თხოვნა», ხვეწნა:
- „ევედრებოდა მას“ მთ. 8,5; „მე მათთჳს გ ე ვ ე დ რ ე ბ ი“ DE, — „აწ მე მათთჳს გლოცავ“ ი. 17,9; ე ვ ე დ რ ე ბ ო დ ა
- უფალსა მანოე“ M, — „ილოცა მანოემან უფლისა მიმართ“ G, მსჯ. 13,8; „გ ე ვ ე დ რ ე ბ ო დ ე ნ წინაშე შენსა სახლსა ამას“ M,
- II ნშტ. 6,24; „ვითარცა მეგობარი, გ ე ვ ე დ რ ე ბ ი შენ ვედრებით“ მ.სწ.34,9. „ისმინე, უფალო, ჴმაჲ ვ ე დ რ ე ბ ი ს ა
- ჩემისაჲ“ G, — „ისმინე, უფალო, ჴმაჲ ლ ო ც ვ ი ს ა ჩემისაჲ“ Շ, ფს. 27,2; „მოჰხედე ვ ე დ რ ე ბ ა ს ა ჩემსა“ III მფ.
- 8,28; „თხოვაჲ ჩემი და ვ ე დ რ ე ბ ა ჲ ჩემი ესე არს“ O, ესთ.5,8; „არა შეურაცხ-ყო ვ ე დ რ ე ბ ა ჲ (თ ხ ო ვ ა ჲ Շ) მათი“
- G, ფს. 101,18; „ჴმაჲ ბაგეთაგან ისმა ტირილისა და ვ ე დ რ ე ბ ი ს ა ჲ“ I, იერემ. 3,21; „ყური მიუპყრა ვ ე დ რ ე ბ ა ს ა
- მისსა“ ვარ.815; „ისმინა უფალმან ჴმაჲ ვ ე დ რ ე ბ ი ს ა (ლ ო ც ვ ი ს ა Շ) ჩემისაჲ“ ფს.6,10; „ნახარარნი მიუვლენდეს
- ვ ე დ რ ე ბ ი თ ა დიდითა“ ნრს. 72,6; შენდამი განვაცხადენ ვ ე დ რ ე ბ ა ნ ი ჩემნი“ I, იერემ. 20,12; „ღმერთსა ესმის
- მდუმრიადიცა ვ ე დ რ ე ბ ა ჲ“ მ.სწ. 19,19.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page