(ვენაჴოვნისა) «ვნააჴი», ზვარი:
- „ვ ე ნ ა ჴ ო ა ნ თ ა და ზეთის-ხეოანთა, რომელნი არა დაჰნერგენით, შჭამთ“ G, — „ვ ე ნ ა ჴ ე ბ ი და ზეთის-ხილოვანები, რომელ არა
- დაჰნერგეთ თქუენ და სჭამთ“ M, ისუ ნ. 24,13; „დაჰნერგნენ ვ ე ნ ა ჴ ო ვ ა ნ ნ ი და დეშენნენ მათ შინა სასოებით“ I, ეზეკ. 28,26;
- „დამადგინეს მე მცველად ვ ე ნ ა ჴ ო ვ ნ ი ს ა“ O, ქება 1,5; „ეგრჱთ ჰყო ვ ე ნ ა ჴ ო ვ ა ნ ი შენი და ლეღოვანი შენი“ O, გამოსლ.
- 23,11; „ვ ე ნ ა ჴ ო ვ ა ნ თ ა თ ჳ ს და სარწყოანთა მისთა შფოთებნ და განიკაფებინ“ მ.ცხ.76v.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page