ვერავინ, «არავინ»:
- „ვ ე რ ა ვ ი ნ (ა რ ა ვ ი ნ DE) განცხადებულად იტყოდა მისთჳს“ ი. 7,13; „ვ ე რ ვ ი ს ჴელეწიფებოდა წარსლვაჲ მიერ გზით“ DE, მთ. 8,28.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.