( -
D I [

ვა ვე ვთ ვი ვლ ვნ ვრ ვს
ვია ვიდ ვიე ვით ვიკ ვინ ვიპ ვირ ვის ვიტ ვიწ

ვინაჲვე, ვინაჲთვე

«ყოვლით კერძო», ყოველი მხრიდან; სხვა მხრით; «სადითგან»:
 
„მოვიდოდეს მისა ვ ი ნ ა ჲ ვ ე (ყ ო ვ ლ ი თ კ ე რ ძ ო DE)“ C, მრ. 1,45; „იწროა ჩემდა ვ ი ნ ა ჲ ვ ე კერძო“ O, დან. 13,22;
„ვიზრუნო ვ ი ნ ა ჲ ვ ე“ მ. ცხ. 166 v; „უკუეთუ მაქუნდეს ვ ი ნ ა ჲ ვ ე საღუაწი ჩემი“ მ.ცხ. 168r; „ჯერ-არს ბოროტისაგან
ვ ი ნ ა ჲ თ ვ ე მორეწვაჲ“ O, — „ჯერ-არს ს ა დ ი თ გ ა ნ, ნუთუ უკუეთუ და ბოროტისაგან თანა-მოქცევად“. pb., სიბრძ. სოლ.
15,12.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page Top 10FeedbackLogin top of page
© 2008 David A. Mchedlishvili XHTML | CSS Powered by Glossword 1.8.9