უმაღლესი, ყველაზე მაღალი, უზემოესი; «ზედა»:
- „ვითარცა უჴორცოჲ ზ ე შ თ ა იქმნა ყოვლითურთ ჴორცითა“ მ.ცხ. 175v; „ზ ე შ თ ა ბუნებისა თქუა“ მ.ცხ. 147r; „ზეგარდამომავალი
- ყოველთა ჟ ე ჟ თ ა არს“ ი.3.31; „შენ ზ ე შ თ ა ეწყობი და იგი არს ქუეშე შენსა“ მ. სწ. 22,15; „იყო შენ ზ ე შ თ ა ყოველთა და
- არა ქუემო“ M, II. 28,13; „ყოველთა ჟ ე ჟ თ ა არს“ C, —„ყოველთა ზ ე დ ა არს“ DE, ი.3,31.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.