ზმნა

1. გარჯა, შრომა, ცდილობა:
    

   არავინ ი ზ მ ნ ნ ა მას შინა ჴელნი“ O, გოდ.იერ. 4,6; „ურცხჳნოდ შეგინებასა მისსა ა ზ მ ნ ი დ ა“ H—341,649.

2. შეტყობა, ცნობა, გამორჩევა, «მისნობა»:
    

   „ანუ არა ესე არსა, რომლითა სუამნ უფალი ჩემი და იგი ზმნით ი ზ მ ნ ი ნ მაგით“ O, დაბ. 44,5; „ნუცა ი ზ მ ნ ი თ და ნუცა

   ქათმითა ი ზ მ ნ ი თ“ pb., —„არა ი ზ მ ნ ი დ ე თ, არცა მფრინველთა ი მ ი ს ნ ე ი დ ე თ“ G, ლევიტ. 19,26; „ი მ ი ს ნ ი დ ა

   და ი ზ მ ნ ი დ ა და წამლობდა“ M, II ნშტ. 33,6; „დღეთა ი ზ მ ნ ი თ და თთუეთა, ჟამთა და წელთა“ გალატ. 4,10; „მრავალნი

   კაცთაგანნი ი ზ მ ნ ი ა ნ ჴმასა მფრინველთასა“ მ.სწ. 46, 12.

3. მოხიბლვა, კუდიანობა, მისნობა, წინასწარცნობა, მარჩიელობა; ცდა:
    

   „არა არს ზ მ ნ ა ჲ იაკობსა შორის, არცა მისნობაჲ ისრაჱლსა შორის“ G, რიცხ. 23,23; „ზ მ ნ ა ჲ ზმნათაჲ ცოდვა არს“ I, I მფ. 15,23;

   „არა მოვიდეს სასუფეველი ღმრთისაჲ ზმნით“ ლ.17,20; „არა დაემორჩილებოდეს ზ მ ნ ა ს ა მას“ ბ.კეს.-40-თჳს 117,39; „ზ მ ნ ა ჲ

   იყო ქუეყანასა მათსა“ III მფ.14,24.

   See also: განზმნა, ზმნობა, მზმნელ-ი, შეზმნილ-ი, ჰავითა ზმნა, ჰავის-ზმნა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.