ზმნობა

1. ნდომა, ცდილობა; ფიქრი, შეტყობა:
    

   „ა ზ მ ნ ო ბ დ ე ს მოკლვად ჩემდა“ საქ. მოც. 26,21; „რომელმან ბაგინსაცა ა ზ მ ნ ა შეგინებად“ Շ, საქ. მოც.24,6; იგი

   ა ზ მ ნ ო ბ დ ა შედგომად მოწაფეთა მათ მიმართ“ საქ. მოც. 9,26; „ა ზ მ ნ ო ბ დ ე ს იგინი ბითჳნიად კერძო წარსლვად“

   საქ. მოც. 16,7; „ა ზ მ ნ ო უკუე ეპისკოპოსმან, ესმა რაჲ ესე“ მ.ცხ. 415r; „ვითარცა ა ზ მ ნ ე ს მათ, ვითარმედ დამეძინა“

   მ.ცხ. 434r; „ა ზ მ ნ ო ბ ნ დაშრეტასა ალსა მას მჴურვალებისასა“ გრ. ნოს. -კაც. აგებ. 225,27.

2. მისნობა, წინასწარცნობა, «მისნვა»:
    

   „არა წარვიდა ჩვეულებისაებრ კითხვად ზ მ ნ ო ბ ა თ ა“ რიცხ. 24,1; „ნუცა ქათმითა ი ზ მ ნ ი თ“ pb., —„არცა მფრინველთა ი მ ი ს ნ ე ი დ ე თ“

   G, ლევიტ. 19,26.

   See also: ზმნა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.