ზვინი, გროვა; «ხუავი», «ზჳნეული»:
- „აღამაღლოს ზ ჳ ნ ე ბ ი თჳსი“ O, ზირ. 20,30; „ზ ჳ ნ ი კალოჲსაჲ“ O,— ხ უ ა ვ ი კალოსა ზედა“ pb., სოფ. 2,9; „შეკრბა
- იგი (მყუარი) ზ ჳ ნ ა დ-ზ ჳ ნ ა დ და დაყროლდა ქუეყანაჲ“ O, გამოსლ. 8,14; „შეკრბა წყალი, ვითარცა ზ ჳ ნ ი“ pb.,—
- „დადგეს, ვითარცა ზ ჳ ნ ე უ ლ ნ ი, წყალნი“ O, ზირ. 39,22.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.