თავად-ი

1. «თჳთ», თვითონ:
    

   „თ ა ვ ა დ მ ა ნ აღიხილნა თუალნი მისნი“ ლ. 6,20; „თ ა ვ ა დ ი იგი ცეცხლითა განილიოს“ O, ზაქ. 9,4; „თ ა ვ ა დ ს ა ემოსა

   სამოსელი“ მთ. 3,4; „მეცა თ ა ვ ა დ ი კაცივე ვარ“ საქ. მოც. 10,26; თ ა ვ ა დ მ ა ნ დავით თქუა“ C,— თ ჳ თ იგი დავით იტყჳს“

   DE, მრ.12,36; „ისრაელმან თ ა ვ ა დ მ ა ნ ცნას“ M, — „ისრაელმან თ ჳ თ ცნას“ G, ისუ ნ. 22,22.

2. «თავი», მეთაური:
    

   „იგი არს თ ა ვ ა დ ი (თ ა ვ ი) ყოვლისა მთავრობისაჲ“ კოლ. 2,10.

   See also: თავ-ი, უთავადეს-ი
3. თავნი:
    

   „მისცეს მას თ ა ვ ა დ ი იგი და მეხუთჱ იგი შესძინოს მას ზედა“ M, ლევიტ. 6,5.

   See also: თავ-ი
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.