«აღმოკუეთა», მოჭრა, გამოთხრა, გამოთლა, მოწყვედა:
- „რომელი გა მ ო ე კ უ ე თ ა კლდისაგან“ DE, — „რომელი ა ღ მ ო ე კ უ ე თ ა კლდესა შინა“ C, მთ. 27, 60; „გ ა მ ო ჰ კ უ ე თ ე
- შენ თავისა შენისა საფლავად“ ეს. 22,16; „მთისაგან გ ა მ ო ე კ უ ე თ ა ლოდი“ დან. 2,45; „მთათა მისთა გ ა მ ო ე კ უ ე თ ე ბ ი ს
- სპილენძი“ II შჯ. 8,9; „გ ა მ ო ვ კ უ ე თ ო ქვები“ ეს. 9, 10; „გ ა მ ო ვ კ უ ე თ ო თ იგი თესლთაგან“ იერ. 47,2.
Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები). გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page