გან

1. -ად, ნაწილად.
   See also: ორგან
2. «-თჳს», «მიერ», «ძლით»:
    

   „რომლისათჳს ფუცა მისთჳს უსამართლოდ“ G, —„რომლისაგან ფუცა ნაცილად“ O, ლევიტ. 6,5; „ვაჲ, ვისგან მოვიდეს“ DE, — „ვაჲ მისა,

   რომლისა ძ ლ ი თ მოვიდეს“ C, ლ. 17,1; „დანიელ წინაჲსწარმეტყუელისა გ ა ნ“ C, —„დანიელ წინაწარმეტყუელისა მ ი ე რ“ DE, მთ. 24,15.

   Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები). გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.