ლხინება

1. «მოტევება», «განკურნება», «განვრცობა», დაწყნარება, პატიება, შენდობა, შველა:
    

   „უ ლ ხ ი ნ ო ს მღდელმან მან ცოდვაჲ იგი მისი“ O,— ლ ხ ი ნ ე ბ ა ყოს მისთჳს მღდელმან ცოდვისათჳს“ G, ლევიტ. 4,35; „რომელმან გ ი ლ ხ ი ნ ა შენ ყოველთა უშჯულოებათა

   შენთაგან“ Ⴂ,— რომელმან მ ო გ ი ტ ე ვ ნ ა შენ ცოდვანი შენნი“ Ⴀ, ფს. 102,3; „მ ი ლხ ი ნ ე (გ ა ნ მ კ უ რ ნ ე Ⴂ) მე, უფალო, რამეთუ შემიძრწუნდეს ძუალნი ჩემნი“ ფს. 6,3;

   „უ ლ ხ ი ნ ე სულსა ჩემსა“ Ⴀ,—„გ ა ნ კ უ რ ნ ე სული ჩემი“ Ⴂ, ფს. 40,5; „ჭირსა ჩემსა მ ი ლ ხ ი ნ ე“ Ⴀ,—„ჭირსა ჩემსა გ ა ნ მ ი ვ რ ც ე მე“ Ⴂ, ფს. 4,2; „წყალობაჲ შენი

   თანა-იყო და უ ლ ხ ი ნ ე ბ დ ა მათ (გ ა ნ კ უ რ ნ ა იგინი pb.)“ O, სიბრძ. სოლ. 16,10; „არღარა უ ლ ხ ი ნ ო მათ“ I, იერემ. 15,6; „გ ჳ ლ ხ ი ნ ე უღლისა ამისგან“ M, II

   ნშტ. 10,9; „მ ი ლ ხ ი ნ ე მე, ცოდვილსა ამას“ ლ.18,13; „უფალო, გჳსმინე, უფალო, გ ჳ ლ ხ ი ნ ე“ O, დან. 9,19; მ ი ლ ხ ი ნ ა მე მრავლითა წყალობითა თჳსითა“ ნეემ. 13,12;

   „მ ი ლ ხ ი ნ ე მე დღესა ბოროტსა“ I, იერემ. 17,17; „რაჲთა გ ი ლ ხ ი ნ ო ს ცოდვათა თქუენთა“ O, გამოსლ. 32,30.

2. ლხენა.
   მიტევება, შენდობა, განკურნება, მოსვენება, ხსნა, შველა:
    

   „შენ მიერ არს ლ ხ ი ნ ე ბ ა ჲ.“ ფს. 129,4; „ლ ხ ი ნ ე ბ ა ჲ მოვიდეს და ეძიებდეს მშჳდობასა“ O, ეზეკ. 7,25; „არა იყოს ლ ხ ი ნ ე ბ ა“ O,, ზირ. 3,30; „არა მაქუნდა მე ლ ხ ი ნე ბ ა ჲ

   სულისა ჩემისაჲ“ II კორ. 2,13; „ლ ხ ი ნ ე ბ ა მ ც ა არს შენდა, უფალო“ მთ. 16,22; „ლ ხ ი ნ ე ბ ა ჲ პოვოს ჭირისაგან“ ბ. კეს.-40-თჳს 122,18.

   See also: მალხინებელ-ი, მლხინებელ-ი, სალხინებელ-ი, ულხინებელ-ი
   Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)“. გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.