მამულ-ი

1. მამაპაპური, მამეული, მამობრივი, მშობლიური:
    

   „განსწავლულ ვარ ჭეშმარიტებით მ ა მ უ ლ ი თ ა შჯულითა“ საქ. მოც 22,3; „ყოველნი სახლისა მისისა მ ა მ უ ლ ი ს ა ნ ი

   მოინადირნა იისუმან“ G, ისუ ნ. 6,25; „მ ა მ უ ლ ს ა სამკჳდრებელსა მოიწია“ რიფს. 172,7; „რომელმან იგი შემკრიბნა

   მ ა მ უ ლ ს ა ამას სახლსა“ ოქრ.-მარხ. და იონ.100,9; „მოვედ კაცხს, მ ა მ უ ლ ს ა ჩუენსა“ A—484,8-315.

2. «სოფელი», სამშობლო; მამა-პაპა, ტომი, ხალხი:
    

   „გამოაჩინებენ, ვითარმედ მ ა მ უ ლ ს ა (ს ო ფ ე ლ ს ა Q) ეძიებენ“ ჰებრ. 11,14;„ქმენ აქაცა მ ამ უ ლ ს ა შენსა“ ლ. 4,23; „რაჲთამცა მ ა მ უ ლ ს ა

   თჳსსა არა მიაქცია“ მრთ. A, ანტ. დ. 20v; „სახლთაებრ მ ა მ უ ლ თ ა იყვნენ“ G, რიცხ. 1,4; „დაადგინა იგი დავით მ ა მ უ ლ ს ა მისსა ზედა“ M, I ნშტ.

   11,25; „წარვიდეს... მ ა მ უ ლ ა დ თჳსად“ G, ლევიტ. 25,10.

   See also: მამა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.