მანანა

1. (მანანაჲსა):
    

   „მამათა მათ ჩუენთა ჭამეს მ ა ნ ა ნ ა ჲ. იგი უდაბნოსა მას“ ი. 6,31; „ტაკუკი-ოქროასაჲ, სავსჱ მ ა ნ ა ნ ა ჲ თ ა“

   ჰებრ. 9,4; „უწჳმა მ ა ნ ა ნ ა ჲ საჭმლად“ ფს. 77,24.

2. შესაწირავი, ძღვენი, manna:
    

   „უძღუნებნ მას მ ა ნ ა ნ ა ს ა“ O, IV, მფ. 17,3; „მოაქუნდეს შესაწირავი და საკუმეველი, მ ა ნ ა ნ ა ჲ და გუნდრუკი“

   I, იერემ. 17,26.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.