მეზობელი, თვისი, ამხანაგი; ახლობელი, «მეძიებელი»:
- „მოკალნ... კაცად-კაცადმან მოყუასი თჳსი და კაცად-კაცადმან მ ა ხ ლ ო ბ ე ლ ი თჳსი“ O, გამოსლ. 32,27; „მ ა ხ ლ ო ბ ე ლ ნ ი
- ჩემნი შორს განდგეს ჩემგან“ Շ, ფს. 37,12; „ყოვლისა მისგან მ ა ხ ლ ო ბ ე ლ ი ს ა წყლისა შერეულად სუამნ“ O, ზირ. 26,15;
- „მახლობელ ღმრთეებისა არიან ბუნებანი იგი გონიერნი“ გრ. ანძ.-შობ. 297,9; „შორიელნი და მ ა ხ ლ ო ბ ე ლ ნ ი ეგრე გოდებდეს“
- O, სიბრ. სოლ. 11,12; „თუ სდევს მას მ ა ხ ლ ო ბ ე ლ ი სისხლისჲ მის მის“ M,––„რამეთუ სდევს მ ე ძ ი ე ბ ე ლ ი სისხლისა
- მისისაჲ“ G, ისუ ნ. 20,5.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.