მდოვრ-ი

1. წყნარი:
    

   „ყოველმან, რომელმან განდევნა შფოთისა სიყუარული, არს იგი ყოლადვე დაწყნარებული და მ დ ო ვ რ სულითა“ მ. სწ. 239,1.

   See also: დამდოვრება, მომდო(ვ)რება
2. მხეცთა ჩვილი:
    

   "მოიცვეს ყოველთა მათ ვითარცა საცხოვართა მ დ ო ვ რ თ ა“ Sin. —• 11,138v; „დაშთეს მის თანა ველურთაგანნი ნეზუნი მ დ ო ვ რ ი თ უ რ თ“ H—341,393.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)“; გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.