მე:

1.  

   „მო-სამე-ვიდეთ მ ე და დედაჲ შენი“ იპ. რომ.-კურთხ. ისაკ. და იაკ. 6,3; „ჩ ე მ წილ და შენ წილ“ მთ. 17;26; „თავით თჳსით და არა ჩ ე მ მიერ მეფობდეს“ O, ოვსე 8,4;

   „რომელი არა შეჰკრებს ჩ ე მ თანა, იგი განაბნევს“ მთ.12,30; „მან ჩ ე მ თ ჳ ს დაწერა“ ი. 5,46; „სულგრძელ იქმენ ჩ ე მ ზედა“ მთ. 18,26; „შენ ჩ ე მ დ ა მოხუალა?“

   მთ. 3,14; „ჩ ე მ დ ა ღაღადებდენ“ O, ოვსე 8,2; სცხე მას ჩ ე მ დ ა დ, რომლისაჲ გიბრძანო შენ“ O, I მფ. 16,3; „კეთილი შენი ჩ ე მ დ ა მ ო შენ მიერ არს“ ფს. 15,2.

2.  

   «–ძი», «–ა» (კითხვითი ნაწილაკი): „რაჲსათჳს-მ ე განგუწირნა უფალმან დღეს უცხოთესლთა თანა?“ O, I მფ.4,3; „არა-მ ე თქუენ უმჯობეს ხართ მფრინველთა?“ მთ. 6,26; რაჲ-მ ე უნდეს სახელი რქუმად მას?“

   C, — „რაჲ-ძი უნდეს სახელის-დებად მისა?“ DE, ლ. 1,62; „არა-მ ე გიძიო შენ განსუენებაჲ?“ MO,—„არა გიძიო-ა შენ განსუენებაჲ?“ G; რუთ 3,1.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)“; გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.