ლექსიკონებიTop 10 Feedback Loginძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)
( -
D I [
ა ბ გ დ ე ვ ზ თ ი კ ლ მ ნ ო პ ჟ რ ს ტ უ ფ ქ ღ ყ შ ჩ ც ძ წ ჭ ხ ჯ ჰ ჱ ჳ ჴ ჵ
მა მბ მგ მდ მე მვ მზ მთ მი მკ მლ მმ მნ მო მპ მჟ მრ მს მტ მუ მფ მქ მღ მყ მშ მჩ მც მძ მწ მჭ მხ მჯ მჴ
მე( მე- მე: მეა მებ მეგ მედ მეე მევ მეზ მეთ მეი მეკ მელ მემ მენ მეო მეპ მეჟ მერ მეს მეტ მეუ მეფ მექ მეღ მეყ მეშ მეჩ მეც მეძ მეწ მეჭ მეხ მეჯ მეჰ მეჴ
Suggest a term Report a bug Add to search Print version

მეუფე

მეფე; უფალი, პატრონი:
 
„შენ ხარა მ ე უ ფ ჱ ჰურიათაჲ?“ მთ. 27,11; „ქრისტე იგი არს მ ე უ ფ ჱ“ ლ. 23,2; „მ ე უ ფ ე მ ა ნ მეუფეთამან
და უფალმან უფლებათამან“ I ტიმ. 6,15; „მე მუშაკი ვარ მ ე უ ფ ი ს ა ჩემისაჲ“ მსკ. 37,1.
See also: უფალ-ი, სამეუფო, სამეფო
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)“; გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page Top 10 • Feedback • Login top of page
© 2008 David A. Mchedlishvili XHTML | CSS Powered by Glossword 1.8.9