მიცემა

1. «მიგება», «განცემა», «განჩინება», მინიჭება, «განფრდა», «განწირვა», «მიგურა»:
    

   „მ ი ე ც (მ ი ა გ ე Շ) მათ საქმეთა მათთაებრ (საქმითა მათითა Շ)“ ფს, 27,4; „არა მ ი ვ ს ც ნ ე თ (მ ი ვ ს ც ე ნ ე თ I) ასულნი ჩუენნი ერსა უცხოსა“

   O, ნეემ. 10,30; „მ ი გ ც ე მ შენ სიკიმასა საზეპუროსა ჩემსა“ იპ. რომ-კურთხ. 64,1; „რომელსა მ ი ე ც ა ფრიად, უმეტჱსი მოჰჴადონ მას“ ლ. 12,48;

   „მ ი ე ც ე მ ო დ ა კაცად-კაცადსა, ვითარცა ვის რაჲ უჴმდა“ საქ. მოც. 4,35; „მ ი ს ც ნ ა (გ ა ნ ს ც ნ ა G) იგინი უფალმან ჴელთა იაბისსა“ O, მსჯ. 4,2;

   „მ ი ს ც ნ ა იგინი ოჴრებად“ M, II ნშტ. 30,7; „მახჳლსა მ ი ე ც ნ ე ნ“ O, მიქ. 6,14; „სიკუდილსა არაჲ მ ი მ ც ა მე“ ფლკტ, 156,18;

   „მ ი ც ე მ ი ს ა თ ჳ ს და მოღებისა მოცალე იყოს“ მ. ცხ. 40v; „მ ი ს ც ე თ სამკჳდრებელი მისი ძმასა მისსა“ G —„გ ა ნ ე ჩ ი ნ ო ს სამკჳდრებელი მისი

   ასულსა მისსა“ Fr, რიცხ. 27,9; „მ ი ც ე მ უ ლ ვართ ხოლო მე და ერი ჩემი წარწყმედასა ზედა“ pb., ––"გ ა ნ ვ ი ფ რ დ ე ნ ი თ მე და ერი ჩემი

   წარწყმედულად“ M, — „გ ა ნ ვ ი წ ი რ ე ნ ი თ მე და ნათესავი ჩემი საკიცხელად“ O, ესთ. 7,4; „რომელი მ ი ე ც ა ცოლად ჰამაზასპისდა“ შუშ. I, 31;

   „ვითარცა ცხოვარი კლვად მ ი ე ც ა (მ ი ი გ უ ა რ ა G)“ საქ. მოც. 8,32.

2. კუალად–მიცემა, მისაცემელი, სახედ-მიცემა, სიტყჳს-მიცემა.
    

   „არა შეწუხნე გულითა შენითა შემდგომად მ ი ც ე მ ი ს ა მის შენისა“ pb.,—„არა შეწუხნეს გული შენი, მ ი ს ც ე მ დ ე რაჲ. შენ მას“ G, II შჯ.15,10.

   See also: ცემა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი” (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.