სინათლე, სანთელი, ანკარა, ბრწყინვალე, სხივი, «მთიები»:
- „იხილა ნ ა თ ე ლ ი დიდი“ მთ. 4,16; „ნ ა თ ე ლ ი იგი ბნელსა შინა ნათობს“ ი. 1,5; „უფალი არს ნ ა თ ე ლ ჩემდა“ О, მიქ. 7,8; „თუალთა ჩემთა ნ ა თ ე ლ ო“ ფლკტ. 140,18; „ნ ა თ ე ლ ი
- სანთლისა მის მისისაჲ ბრწყინვალედ მოველოდე უფლისა მას მოქცევასა ქორწილით“ თომა მოც, 18,34; „მდინარჱ დიდი ნ ა თ ე ლ ი“ , О, ესთ.1,10; „თუალი... ნ ა თ ე ლ იყოს“ მთ. 6,22; „ნ ა თ ე ლ ი
- იყო პირითა“ მ. ცხ. 184v; „არა არს ნ ა თ ე ლ ი მას შინა“ О, ამოს 5,20; „ბრწყინვალე არიან ვითარცა ნ ა თ ე ლ ნ ი სოფლისანი“ B,—„ბრწყინვენ სოფელსა შინა ვითარცა მ თ ი ე ბ ნ ი“ A, სბსტ. 143,20.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page