«ხოლო»; მაინც, «თანა», ახლოს, დროს; ოღონდ; -ოდე:
- „რაჲთა ფესუსა ო დ ე ნ... შეახონ“ DE,― „რაჲთამცა ფესუსა ხ ო ლ ო... შეახეს“ C, მრ. 6,56; „ო დ ე ნ სენაკისაგან ნუ განეშორები“ მ. ცხ. 68r; „ჴორცთა ო დ ე ნ ჰგუემდენ“ ვარ. 813;
- „ჩუენი არა ხოლო თუ დედოფალი ო დ ე ნ იყავ“ შუშ. III, 18; „აჩრდილი ო დ ე ნ ვისმე მიადგეს (შეადგეს Ⴂ) მათგანსა“ საქ. მოც. 5,15; „მენავეთა ო დ ე ნ მაგათ ემსგავსე“ ოქრ.-მარხ.
- და იონ. 106,32; „აღმოსლვასა ო დ ე ნ მზისასა“ M,— „აღმოსლვასა თ ა ნ ა მზისასა“ G, მსჯ. 9,33; „მას ჟამსა ო დ ე ნ“ საქ. მოც. 12,1; „მო-ო დ ე ნ-ვიდოდა იგი“ საქ. მოც. 9,3;
- „შენ ო დ ე ნ ამათ ობოლთა ჴელი აღუპყარ და, რაჲცა ბრალი იყოს, ღმერთმან ჩუენგან იძიენ“ ი.-ე. 19,12; „ვიყვენით ჩუენ მონასტერსა მას შინა სამ დღე ო დ ე ნ“ საკ. წიგ. 114,3.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page