რა

1. რა (კითხ. ნაცვალსახელი); «ვითარ»:
    

   „რაჲ გიყავ შენ, ანუ რა შეგაწუხე შენ, ანუ რ ა გაურვე შენ?“ О, მიქ. 6,3; „რ ა ჲ თქჳან კაცთა ჩემთჳს?“ მრ. 8,2; „რ ა ს ა (ვ ი თ ა რ DE) ჰგონებთ თქუენ?“ მთ. 21,28; „რ ა ს ა ჰზამთ (იქმთ C)?“

   მრ. 11,5; „ძენი თქუენნი რ ა ჲ თ ა განასხმენ?“ ლ. 11,9; „რ ა ჲ ს ა გამოხუედით... ხილვად?“ მთ. 11,7; „რ ა ჲ თ ა ვცნა ესე?“ DE, ლ. 1,18; „რ ა ს ძჳრის-საქმესა შესწამებთ კაცსა მაგას?“

   ი. 18,29; „რ ა დ ზრახავთ ძჳრსა გულთა შინა თქუენთა?“ მთ. 9,4.

2. (მიმართ. ნაცვალსახელი):
    

   „იგულეთ, რ ა ჲ-ე გ ე გესმის“ C, მრ. 4,24; „იხილეთ, რ ა ჲ-ე ს ე გესმის“ მრ. 4,24; „რ ა ჲ-ი გ ი ყო დავით“ მთ. 12,3; „ნუ ჰზრუნავთ, ვითარ ანუ რ ა ს ა იტყოდით“ მთ. 10,19; „არცა უწყი, რ ა ს ა-ე გ ე შენ იტყჳ“

   მრ. 14,68; „უკუეთუ ჰყოფდეთ, რ ა ს ა-ე ს ე მე გამცნებ თქუენ“ ი. 15,14.

3. რამე (განუსაზღ. ნაცვალსახ.):
    

   „მოვიდა, უკუეთუმცა პოვა რ ა ჲ მას შინა“ მრ. 11,13; „არცა ერთსა რას ბრალსა ვჰპოებ მაგის თანა“ ი. 18,38.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.