«ვინაჲ», «ვინაჲცა», საიდან:
- „ს ა დ ა ჲ თ (ვ ი ნ ა ჲ pb.) ვერ იხილო იგი მუნით (მიერ pb.)“ G, რიცხ. 23,13; „ს ა დ ა ჲ თ სუმენ ყრმებნი“ G, —„ვ ი ნ ა ჲ ც ა სუან მონათა ჩემთა“ MO, რუთ 2,9; „ს ა დ ა ჲ თ ხარ, კაცო?“
- ი. მოც. 58,31; „ს ა დ ა ჲ ხარ შენ? ―...ჰემეწელი ვარ“ x 358r; „ს ა დ ა ჲ თ მოიგე სათნოებაჲ ესე?“ მ. ცხ. 28r.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.