ტრფიალება

1. ყვარება, მოწადინება, ნდომის აღძვრა:
    

   „ე ტ რ ფ ი ა ლ ე მას და დაგიცვეს შენ“ Ο, იგ. სოლ. 4,6; „რაჟამს იხილის შიშუელი, ე ტ რ ფ ი ა ლ ი ს“ ფიზ. XIV 38; „ვ ე ტ რ ფ ი ა ლ ე სიკეთესა მისსა“ O, სიბრძ. სოლ. 8,2.

2. სიყვარული, ტრფობა, ნდომა; «გულის-თქუმა»:
    

   „ტ რ ფ ი ა ლ ე ბ ა ჲ დედათაჲ და ტარტაროზი ქუეყანაჲ ვერ გამაძღარა წყლითა“ O, — „გ უ ლ ი ს-თ ქ უ მ ა დედაკაცისა და ქუეყანა არა განძღების წყლითა“ pb., იგ. სოლ. 30,16; „მოვედ და ვგორვიდეთ ტ რ ფ ი ა ლ ე ბ ი თ ა“

   Ο, „მოვედ და ვგორვიდეთ გ უ ლ ი ს-თ ქ უ მ ა თ ა შინა“ pb., იგ. სოლ. 7,18; „ტ რ ფ ი ა ლ ე ბ ა ს ა მას ცოდვისასა აღადგინებდა“ მ. ცხ. 127v.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.