უბნობა

1. ლაპარაკი:
    

   „მუნ ჟამადმდე ძნიად უ ბ ნ ო ბ ნ ქართულად“ ი.-ე. 28,12; „ვიდრე ცისკრისა რეკადმდე უ ბ ნ ო ბ დ ი ა ნ სიტყუათა საღმრთოთა“ ი.-ე. 31,29; „იგი ვინმე მამათა თანა უბნობს, მეცა წარვიდე

   და უ ბ ნ ო ბ დ ე მათ თანა“ მ. სწ. 265,25; „კაცთა ვ ე უ ბ ნ ე ბ ი“ Ier.—36,15v.

2. საუბარი:
    

   „ესევითართა პირთათჳს უ ბ ნ ო ბ ა ჲ და ჰამბავი უყუარდა“ ი.-ე. 21,24; „ეკლესიასა კულა შინა ყოლადვე უ ბ ნ ო ბ ა ს ა ვერვინ იკადრებდა“ ი.-ე. 34,6; „რაოდენ სარგებელ არს სივლტოლაჲ უ ბ ნ ო ბ ი ს ა გ ა ნ

   მსოფლიოთაჲსა“ მ.ცხ. 21v; უბნობაჲ შენი მნებავს“ Ler.―36,16r.

   See also: დაუბნება, საუბნარ-ი
   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.