«უბიწო», უცოდველი, უდანაშაულო:
- „არცამცა შჯიდით უ ბ რ ა ლ ო თ ა“ მთ. 12,7; „უ ბ რ ა ლ ო იყოს, რომელმან-იგი სცა მას“ O, გამოსლ. 21,19; „უ ბ რ ა ლ ო ჲ და მართალი არ მოჰკლა“ O, გამოსლ. 23,7; „უ ბ რ ა ლ ო მ ც ა ვარ
- სისხლისაგან მაგისისა“ I, დან. 13,46; „ჯერ-არს ეპისკოპოსისა, რაჲთა უ ბ რ ა ლ ო იყოს“ I ტიმ. 3,2; „კაცისა უ ბ რ ა ლ ო ჲ ს ა თანა უ ბ რ ა ლ ო ვიყო“ Ⴂ ―„კაცისა უ ბ ი წ ო ჲ ს ა თანა უ ბ ი წ ო
- ვიყო“.Ⴀ, ფს. 17,26; „უ ბ რ ა ლ ო არიან“ მთ. 12,5; „უ ბ რ ა ლ ო თ ა დაშჯიდით“ Ο, დან. 13,53; „უ ბ რ ა ლ ო ვარ მე სისხლისაგან ამის მართლისაჲსა“ C, მთ. 27,24; „უ ბ რ ა ლ ო მ ც ა ვარ
- რაჲ გიყო თქუენ“ შუშ. IX 32.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page