უკუანა

1. adv.
   უკან, თან, ზურგით:
    

   „რომელი წინა უძღოდა და უ კ უ ა ნ ა შეუდგა C, მთ. 21,9; „კარი განიჴშა უ კ უ ა ნ ა თჳსსა“ pb., — „კარი შემოიწება ზ უ რ გ ი თ“ О, დაბ. 19,6; „სდევდეს მეგჳპტელნი უ კ უ ა ნ ა მამათა ჩუენთა“ G, ისუ ნ. 24,6;

   „უ კ უ ა ნ ა სდევდა პიტიახშსა“ შუშ. X 19; „საწჳმრები უ კ უ ა ნ ა წაიღეთ“ ი.-ე. 33,1.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973
2. «უკუანაჲსკნელი», «შემდგომი», «მრწემი»:
    

   „მრავალნი იყვნენ წინანი უ კ უ ა ნ ა, და უ კ უ ა ნ ა ნ ი–წინა“ C, — „მრავალნი იყვნენ პირველნი უ კ უ ა ნ ა ჲ ს კ ნ ე ლ. და უ კ უ ა ნ ა ჲ ს კ ნ ე ლ ნ ი—პირველ“ DE, მრ. 10,31; „უ კ უ ა ნ ა ს ა მას (შ ე მ დ გ ო მ ს ა მას Q) დავივიწყებ და წინასა

   მას მივსწუდები“ ფლპ. 3,13; „იყავნ იგი ყოველთა უ კ უ ა ნ ა“ C, —„იყოს იგი ყოველთა მ რ წ ე მ“ DE, მრ. 9,35.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.