უკუე

1. «ამიერითგან», მაშასადამე; ეხლა; და:
    

   „ყავთ უ კ უ ე“ DE, — „ყავთ ა მ ი ე რ ი თ გ ა ნ“ C, ლ. 3,8; „ნუ უ კ უ ე სუფევნ ცოდვაჲ“ ჰრომ. 6,12; „ეკრძალენით უ კ უ ე დრტჳნვასა ურგებსა“ О, სიბრძ. სოლ. 1,11; „უ კ უ ე მოწევნულ არს“ მთ. 12,28;

   „შენ უ კ უ ე ხარა ძე ღმრთისაჲ? ლ. 22,70; „ნუ უ კ უ ე გეშინინ“ მთ. 10,31; „აღდეგ უ კ უ ე“ მ. ცხ. 136v; „ესმა რაჲ უ კ უ ე იესუს“ მთ. 4,12.

2. ნუუკუე
   აწ უკუე მაშ, მაშასადამე, «აწ უკუე სამე»:
    

   „ა წ უ კ უ ე... იცნნეთ იგინი“ C, მთ. 7,20; „ა წ უ კ უ ე აზნაურ არიან შვილნი იგი“ C, — „ა წ უ კ უ ე თავისუფალ ს ა მ ე არიან შვილნი“ DE, მთ. 17,26.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.