ლექსიკონებიTop 10 Feedback Loginძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)
( -
D I [
ა ბ გ დ ე ვ ზ თ ი კ ლ მ ნ ო პ ჟ რ ს ტ უ ფ ქ ღ ყ შ ჩ ც ძ წ ჭ ხ ჯ ჰ ჱ ჳ ჴ ჵ
უ- უა უბ უგ უდ უე უვ უზ უთ უი უკ ულ უმ უნ უო უპ უჟ ურ უს უტ უუ უფ უქ უღ უყ უშ უჩ უც უძ უწ უჭ უხ უჯ უჰ უჴ
ურა ურგ ურე ურვ ურთ ური ურმ ურნ ურო ურქ ურჩ ურც ურწ
Suggest a term Report a bug Add to search Print version

ურვიელ-ი

«შეძრწუნებული», შეჭირვებული:
 
„გული მისი უ რ ვ ი ე ლ იყო“ О,—„გული მისი შ ე ძ რ წ უ ნ ე ბ უ ლ იყო“ M, ესთ. 15,9.
See also: ურვა
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page Top 10 • Feedback • Login top of page
© 2008 David A. Mchedlishvili XHTML | CSS Powered by Glossword 1.8.9