„უკუეთუ მ ე ქ ა დ ო დ ი ს ჩუენ, ვითარცა გოლიადი, მაქუს ჩუენ შემწედ ძე დავითისი“ მ. სწ. 144,29. „ლიქნითა და... ქ ა დ ე ბ ი თ ა სატანჯველთაჲთა და სიკუდილითა ჰბრძოდა იგი მას“ დ.დ. 127,32.
„ჩუენ ვ ი ქ ა დ ი თ ჯუარითა მისითა“ საკ. წიგ. II 78,3; „ნუ ი ქ ა დ ი თ, ნუცა იტყჳთ მაღალსა გარდარეულად“ О, I მფ. 2,3; „ვინ-მე ი ქ ა დ ო ს, ვითარმედ წმიდაჲ გული აქუნდეს?“
О, იგ. სოლ. 20,9; „ნუ ი ქ ა დ ი ნ ბრძენი სიბრძნითა თჳსითა“ I, იერემ. 9,23; „სახელითა მისითა ი ქ ა დ ო დ ი ა ნ“ О, ზაქ. 10,12.
აღთქმა, დაპირება:
„მიენდვის და უტყუის, უ ქ ა დ ი ს და ეცრუის“ მ. წ. 304,27; „უკუეთუ მზემან სინათლე გ ჳ ქ ა დ ა და არა ყო იგი საქმით, სიქადული ხოლო მისი ვერ განანათლებს სოფელსა, არამედ საქმენი“ მ. სწ. 255,12;
„უ ქ ა დ ე ჭურჭერი ერთი სამისოჲ“ შუშ. X 7.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page