ლექსიკონებიTop 10 Feedback Loginძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)
( -
D I [
ა ბ გ დ ე ვ ზ თ ი კ ლ მ ნ ო პ ჟ რ ს ტ უ ფ ქ ღ ყ შ ჩ ც ძ წ ჭ ხ ჯ ჰ ჱ ჳ ჴ ჵ
ქა ქე ქვ ქი ქლ ქმ ქნ ქო ქრ ქს ქუ ქშ ქც ქჳ
ქად ქავ ქათ ქალ ქან ქარ ქას ქატ ქაფ ქაღ ქაჩ ქაჯ
Suggest a term Report a bug Add to search Print version

ქანდაკ-ი

გამოქანდაკებული; «ნაწახნაგები»:
 
„რომელმან იცოდეს ქანდაკებაჲ ქ ა ნ დ ა კ ი ს ა ჲ“ M, II ნშტ. 2,7; „ესე ტაბლაჲ არს... და ორნი კარნი... და ქ ა ნ დ ა კ ი მათ ზედა“ O,—„ესე ტრაპეზი (არს)... და ორი კარები... და
ნ ა წ ა ხ ნ ა გ ე ბ ი მის ზედა“ pb., ეზეკ. 41,25.
See also: ქანდაკება
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page Top 10 • Feedback • Login top of page
© 2008 David A. Mchedlishvili XHTML | CSS Powered by Glossword 1.8.9